مسافر كوچولوي ما

این یک نامه عاشقانه نیست ، یک دردو دل مادر و دخترانه است. یک اعتراف نامه است وقتی در مقابل تواناییهای مادرت کم میاری و هیچ وقت نمیتونی خودت را با اون مقایسه کنی به عبارت دیگه انگشت کوچیکه اش هم نمیشی . نمیدونم ما خیلی کم توانیم یا مادرامون پر توان؟؟؟ نمی دونم ما خیلی بی برنامه ایم یا اونا خدای برنامه ریزی بودن؟؟؟؟ نمی فهمم ما طول روزامون کوتاه تره یا اونا وقت بیشتری داشت ؟؟؟ واقعا نمیتونم این این معادله را حل کنم که هم مادر خوبی باشم و هم همسر خوبی و هم خانه دار خوبی و هم کارمند خوبی. هر وقت خواستم یکیش را به درستی انجام بدم برای بقیه اش کم گذاشتم و از حد توانم خارج شد .... هر وقت کارمند خوبی شدم و وظایف خونه ام را انجام دادم شدم یه همسرغر ...